Studio reportażu Polskiego Radia

Józef Struś urodził się w 1510 roku w rodzinie poznańskich mieszczan. Po ukończeniu Akademii Krakowskiej z tytułem magistra sztuk wyzwolonych, udał się na studia medyczne do Włoch. W Padwie zdobył tytuł doktora medycyny i filozofii, by zostać wykładowcą na tamtejszym uniwersytecie.

 

Po powrocie do Polski podjął praktykę medyczną i poświęcił się pracy naukowej. Już wtedy cieszył się dużym poważaniem, co zaowocowało posadą nadwornego lekarza króla Zygmunta Augusta. Wzywano go nawet na konsylium lekarskie do sułtana Sulejmana. Jednocześnie uczestniczył w życiu publicznym Poznania, przez niemal dwa lata pełniąc urząd burmistrza tego miasta.

Rozległe zainteresowania medyczne, od fizjologii do farmacji, ustawiły go w pierwszym szeregu najwybitniejszych przedstawicieli nauk lekarskich w Polsce epoki Odrodzenia. W Europie zasłynął przede wszystkim jako tłumacz dzieł Hipokratesa i Galena, starożytnych mistrzów medycyny.

Pozostawił też po sobie spory dorobek pisarski. Publikował teksty, w których opisywał wyniesione z własnej praktyki lekarskiej doświadczenia. Skupiał się na konkretnych przypadkach, co miało pomóc czytelnikom przy stawianiu diagnozy. – Opracował też coś w rodzaju zarysu praktycznej farmacji, gdzie opisywał różnego rodzaju leki i sposób ich przygotowania – mówiła na antenie PR prof. Jolanta Choińska-Mika.

Efektem 20-letnich badań nad tętnem, było dzieło "Sphygmicae artis iam mille ducentos annos perditae et desideratae libri V".

- To pionierska, oryginalna teoria, która choć w wielu miejscach okazała się później błędna, wzbudziła olbrzymie zainteresowanie ówczesnego świata naukowego – skomentowała historyk. – Praca była istotnym wkładem polskiej nauki w rozwój medycyny europejskiej.

Źródło: Polskie Radio