Studio reportażu Polskiego Radia

Serdeczny, wesoły, otwarty, przenikliwy, znerwicowany, trudny… Trudny do zdefiniowania.

Naprawdę nazywał się Witold Beliński, chociaż, czy "naprawdę" jest tutaj dobrym określeniem, skoro sam wybrał sobie pseudonim? Problem z własną tożsamością był, w jakimś sensie, motorem jego twórczości, a na pewno częstym tematem przemyśleń. Antysystemowość, która wydawała się jego immanentną cechą, wynikała po części z natury filozofa, którym – choć domorosłym – Chrystian był. A po części pewnie z jego choroby. Podobno cierpiał na schizofrenię, chociaż jego niekonwencjonalne zachowanie otoczenie odbierało raczej jako ekscentryczne.

"Za Belwitem ciągnie się dyskretna piękna legenda, w której poeta występuje jako czarodziej, mag, może czarnoksiężnik i cudak. Nikt go nie rozumie. Ale wielu za nim podąża" – pisał we wstępie do tomiku wierszy Belwita pt.: "Pierwszy i ostatni"  Stanisław Srokowski, który był jego wydawcą, ale i przyjacielem Christiana.

Rodzina go odrzuciła, później  stali się nią właśnie przyjaciele.

Żył jak kloszard, spał gdzie bądź , ale zawsze tęsknił za domem. Znalazł go dopiero u rodziny Andrzeja Waligórskiego, do którego, po śmierci wybitnego wrocławskiego satyryka, jego żona Lesia  przygarnęła Christiana.

Pamięć o Christianie Belwicie wciąż żyje, wciąż czyta i analizuje się jego wiersze, a jego piosenki śpiewają starzy przyjaciele i młodzi wykonawcy.

Ci ostatni - czasem nawet nie wiedząc, kto jest autorem muzyki i tekstu tych piosenek… Christian Belwit napisał, w jednym z wierszy: "Mnie nikt nie zapomni, bo nie ma na to namacalnych  dowodów".

Autorka serdecznie dziękuję wszystkim osobom, które wystąpiły w audycji i tym, które pomogły w jej zrealizowaniu , zwłaszcza:  Ewie Niżańskiej, Urszuli Lubeckiej i Piotrowi Guzkowi.

***

Tytuł reportażu: "Bardziej znikąd"

Autor reportażu: Dorota Jaśkiewicz–Łebek

Data emisji: 4.04.2017

Godzina emisji: 1.07