Studio reportażu Polskiego Radia

Spotkanie poprowadzi Irena Piłatowska.

Śpiew i gitara - Piotr Dąbrówka

czwartek,  05.10.2017, godzina 18.00
Klub Księgarza, Rynek Starego Miasta  22/24

Dorota Jaśkiewicz-Łebek

W czasie studiów kulturoznawczych na Uniwersytecie Wrocławskim pisywała w prasie studenckiej.  Po nich związała się  z Radiem Wrocław. Mimo że stało się to 1 kwietnia 1985 r. - to od początku pracę radiową traktowała bardzo poważnie.  Np.: zajmując się ochroną środowiska, którą w tamtym czasie nikt się systematycznie nie zajmował w jej rozgłośni. Między innymi walczyła przy pomocy mikrofonu o zlikwidowanie uciążliwej dla miasta i okolic podwrocławskiej Huty Siechnice. Hutę zlikwidowano!  Nagrywała także audycje popularnonaukowe i kulturalne. Pracowała nie tylko w Redakcji Reportażu, ale wcześniej długo w Redakcji Publicystyki, a później Kultury. Przez kilka lat przygotowywała cykl audycji pt.: "W stronę nieba – platforma myśli religijnej i mistycznej". Reportaże były jednak obecne w jej pracy radiowej prawie od początku. Najczęściej  społeczne, interwencyjne, a nawet śledcze. Współpracowała ze wszystkimi ogólnopolskimi rozgłośniami radiowymi, głównie z "Trójką". Wprawdzie nie
wysyłała swoich reportaży na konkursy, ale kilkakrotnie wygrywały one w rankingach słuchaczy, jak choćby "Wybór Zosi" – o 18-letniej dziewczynie, która postanowiła zostać korespondentką wojenną i wyjechała na wojnę w Jugosławii, czy "Podwójne życie Teresy" – o emerytce, która zdecydowała się zwiedzać świat bez pieniędzy, poruszając się autostopem. Jest dumna z cyklu reportaży: "Rodzice do wzięcia" o programie "Pride", przygotowującym do rodzicielstwa zastępczego.

Reportaż pt. „Bardziej znikąd”

Christian Belwit grał na gitarze i śpiewał swoje piosenki, występując na lokalnych festiwalach poezji śpiewanej. Występował tam głównie jako gość po koncertach konkursowych, ale zdobywał również nagrody: w Bazunie i na Bakcynaliach '84 w Chatce Żaka w Lublinie. Dwukrotnie zdobył I miejsce na Festiwalu Piosenki Debilnej we Wrocławiu. Na scenie był niekonwencjonalny, a paradoksalne poczucie humoru zapewniało mu sympatię słuchaczy. Cierpiał na schizofrenię, przez dłuższy czas żył jako bezdomny. Przygarnęła go rodzina Andrzeja Waligórskiego, która przyczyniła się do ocalenia wielu jego utworów.
Dzięki pomocy Stanisława Srokowskiego (powieściopisarza, poety i przyjaciela Christiana) w 2000 roku został wydany jedyny tomik poetycki Belwita, zatytułowany Pierwszy i ostatni. W 2003 roku, po śmierci autora, Mirosław Spychalski zrealizował film dokumentalny „Właściwie mój życiorys przepadł” dotyczący życia i twórczości Belwita. Od 2004 roku we Wrocławiu każdej jesieni odbywa się Turniej Jednego Wiersza im. Christiana Belwita.

Spotkanie zostało zorganizowane we współpracy z Filmoteką Narodową - Instytutem Audiowizualnym.