Studio reportażu Polskiego Radia

Oferuje im pomoc lekarzy, psychologów, miejsca w hospicjach i wsparcie materialne. Na Ukrainie - bez prądu, bez leków, bez niezbędnego sprzętu, dostępu do szpitala wiele z tych dzieci nie byłoby w stanie przeżyć.

Poza tym dla rodzin z niepełnosprawnymi dziećmi dotarcie do granicy to zazwyczaj podróż niebezpieczna, niosąca ryzyko pogorszenia stanu dziecka lub jego śmierci a często wyprawa w ogóle nie do zorganizowania w warunkach wojny. Dlatego potrzebna jest pomoc - przemyślana, zorganizowana i zaplanowana w perspektywie miesięcy lub nawet lat. - W pierwszych dniach wojny fundacja Gajusz stała się nieformalnym koordynatorem pomocy - mówi Aleksandra Marciniak z Fundacji. Kontaktowaliśmy się z hospicjami po stronie ukraińskiej, również sprawdziliśmy, jakie są możliwości polskich hospicjów. Była przygotowana lista i łączyliśmy te rodziny, które zdecydowały się przyjechać z chorym dzieckiem do Polski z naszymi hospicjami, które mogły je przyjąć.

Po stronie polskiej my możemy pomóc w transporcie, natomiast nie przekraczamy granicy ukraińskiej. - Ale raz zrobiliśmy wyjątek - przyznaje prezes Gajusza, Tisa Żawrocka-Kwiatkowska. Nasza chora podopieczna wyjechała na ferie na Ukrainę, chciała załatwić dokumenty babci zagrożonej wówczas deportacją. Zaczęła się wojna, a jej stan zdrowia nie pozwalał na stanie w wielokilometrowej kolejce do granicy. Dlatego po nią i jeszcze inne chore dzieci pojechaliśmy.

Pomógł Rzecznik Praw Dziecka Mikołaj Pawlak, który z pracownikami Fundacji - kierowany przez ukraińską samoobronę, pomagającą ominąć najbardziej niebezpieczne miejsca  - przywiózł do polski czwórkę dzieci wraz z ich rodzinami. Jak wygląda organizacja tego typu ewakuacji? Jakie emocje towarzyszą pomagającym? Jakie są historie rodzin, które przyjechały tu z bardzo chorymi dziećmi? 

***

Reportaż "Na czas" autorstwa Jakuba Tarki został wyemitowany w czwartek (24.03) na antenie Programu 3.