ewa280.jpg

W radiu pracowała od 1991 roku ( najpierw w Redakcji Reportaży, obecnie – w Studiu Reportażu i Dokumentu). Autorka ponad 500 reportaży i audycji dokumentalnych.
Absolwentka pedagogiki (Filia Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku); potem – studia podyplomowe na Wydziale Dziennikarstwa UW. Radiowego „bakcyla” połknęła już w okresie studiów – w Akademickiej Rozgłośni Radiowej „AKADERA” w Białymstoku. W 1989 roku nawiązała stałą współpracę z Redakcją Społeczną PR III.
Laureatka wielu nagród i wyróżnień w krajowych konkursach reportażu radiowego, między innymi - czterokrotnie uzyskała I nagrodę w Ogólnopolskim Konkursie Reportażu Radiowego „Polska i świat”
<ul>
<li>w 1995 – za pracę „Droga do szczęścia” (w kategorii – reportaż</li>
<li>za pracę „Dziecinada” ( w kategorii – krótka forma radiowa)</li>
<li>w 1997 – za pracę „Stowarzyszenie skrzywdzonych owieczek”</li>
<li>w 2001 – za pracę „Polka na orkiestrę za – dętą”</li>
</ul>
 Jej reportaże reprezentowały Polskie Radio w prestiżowych konkursach międzynarodowych: ”Prix Futura 93”, „Prix Italia 95”, „Premios Ondas 97” i „Prix Europa 98’’. Za swoją twórczość była czterokrotnie nagradzana na arenie międzynarodowej:
<ul>
<li>w 1995 – I nagroda w Konkursie „Phonurgia Nova” (we Francji) za pracę „Lepszy świat” oraz wyróżnienie w Konkursie „Prix Bohemia” (Czechy) za pracę „Nie nasze dzieci”</li>
<li>w 1999 - laureatka „Ake Blomstrom Memorial Prize”</li>
<li>w 2000 – nagroda w konkursie radiowo- telewizyjnym „Sorella Chiara- Lux Clairol” w Asyżu.</li>
</ul>
Najczęściej podejmuje tematy o charakterze społecznym, np. problemy dzieci i młodzieży, ludzi starych, chorych czy niepełnosprawnych. Przez długi czas penetrowała środowisko ludzi upośledzonych umysłowo. Towarzyszyła też polskiej ekipie w czasie Światowej Letniej Olimpiady Specjalnej w USA w 1995 roku. Efektem był cykl reportaży, usiłujący przybliżyć słuchaczom ciekawy i piękny, ale zarazem bardzo skomplikowany obraz życia tych ludzi. Dokument „Lepszy świat” (wielokrotnie nagradzany) jest swego rodzaju wyzwaniem, rzuconym wszystkim tym, którzy określenie ”sprawni inaczej” wymawiają z nutką kpiny, czy pogardy. Autorka nie zamyka się jednak w tym kręgu i wciąż szuka nowych inspiracji. Hobby – krótkofalarstwo i podróże (oczywiście z mikrofonem). Przemierzyła samotnie tysiące kilometrów poprzez 6 prowincji Kanady (Montreal – Vancouver- Dawson City) i 40 stanów USA (min. Wschodnie Wybrzeże- Nowy Orlean – Texas – California – Hawaje ). Efektem – oprócz osobistych przeżyć i wrażeń – są setki zdjęć (za jedno z nich otrzymała wyróżnienie w konkursie fotograficznym miesięcznika „Calejdoscope”) i oczywiście nagrania. Powstało kilkanaście reportaży, min.
<ul>
<li>„Moja Ameryka” – o przygodach autorki za oceanem,</li>
<li>„Żółty demon” – Mistrzostwa Świata w Wypłukiwaniu Złota w Dawson City w Kanadzie</li>
<li>połączone z uroczystymi obchodami 100-lecia „gorączki złota”.</li>
<li>„Panna Maria z Teksasu” –historia i współczesność najstarszej polskiej parafii w USA</li>
<li>„Tajemnice Zatoki Perłowej „ – audycja dokumentalna o inwazji japońskiej na Pearl Harbour.</li>
</ul>
 Mimo ogromnej fascynacji Ameryką, coraz bardziej pociągał ją Wschód (tereny byłego ZSRR). Przez ponad dwa miesiące podróżowała po Kazachstanie (od Ałmaty, poprzez Astanę do Pietropawłowska). Odbyła setki spotkań z mieszkającymi tam Polakami – zarówno w miastach, jak i w małych wioskach, czy osadach. Oprócz egzotycznych pamiątek i zdjęć, przywiozła stamtąd blisko 24 godziny nagrań. Powstało kilkanaście  reportaży, przedstawiających wzruszający, ale nie pozbawiony kontrowersji portret mieszkających w Kazachstanie Rodaków. Podróżnicza pasja to nie tylko odległe kraje: "Każdy zakątek świata, zarówno ten do którego trzeba lecieć przez kilka, czy kilkanaście godzin, jak i ten , do którego zawiezie warszawskie metro lub podmiejski autobus, może być atrakcyjny dla reportażysty. To tylko kwestia patrzenia. Naprawdę , wspaniałą przygodę można przeżyć wszędzie !!!" Chociaż – jak mówiła - w Radiu zakochała się bez pamięci i nie wierzy w „życie pozaradiowe”, kilkakrotnie spróbowała swych sił w reportażu prasowym. Dwie prace zostały zauważone i nagrodzone na Międzynarodowym Forum Mediów Polonijnych. W 1998 roku otrzymała Nagrodę Główną za reportaż „Przeżyłem własną śmierć”, a w 1999 –wyróżnienie za pracę „Natura Polaka”.
Ponadto w maju 2000 roku otrzymała (wraz z Tomaszem Piotrowskim) I nagrodę w Ogólnopolskim  Konkursie na reportaż radiowy o tematyce morskiej – za pracę „Koło fortuny, czyli narzucona zmiana kursu”. W czerwcu 2000 roku  -  wyróżnienie honorowe w konkursie SDP „Dziennikarstwo w służbie edukacji narodowej” za reportaż „Szkoła na szóstkę” W grudniu 2000 została uhonorowana Złotym Mikrofonem - najwyższą nagrodą dla twórców radiowych, przyznawaną Mistrzom przez Mistrzów - za dorobek twórczy i wybitne zasługi dla Polskiego Radia S.A.” za szczególne osiągnięcia w dziedzinie dokumentu oraz reportażu radiowego”. W roku 2003 otrzymała odznakę Zasłużony Działacz Kultury. W tym czasie (2003 - Rok Osób Niepełnosprawnych) prowadziła na antenie Programu I PR cykl audycji poświęconych problemom tego środowiska „Nie jesteś inny”. Towarzyszyły mu liczne działania poza antenowe, niosące pomoc potrzebującym. W następnym roku została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Ewa Michałowska zmarła w kwietniu 2022 roku w wieku 57 lat.